Mira o ceo! – dixo miña nai e non adiviñei máis que estrelas tiradas no azul, non me decatei do teito de cristal que me protexía dos ventos celestes e da intemperie.
Batín a testa contra o escafandro que me regalaron ao nacer; tiña todo na man pero viaxar á lúa e apalpar os corpos celestes eran fantasías de Jules Verne, fantasía de home, Disneyland.
Mira o ceo!– díxenlle á miña filla, mentres lle sacaba da cabeza o escafandro e mirou… e soubemos que podería sentir na faciana os ventos celestes e combater a intemperie sen que ninguén lle chamara princesa.
POEMARIO EFÍMERO 